Un alles op Krankesching


Leev Lütt,

1988 hät sech op de schäl Sitt en Reih von mongkahtbejeesterte Thiaterfrönde zosammejefonge on e Laiethiater jejröndet. De "Nüsser Schnute". Die hannt sech zor Opjav jemaht, de Lütt do de donkle Johresziet e besske opzehelle. Doför stodeere die jädes Johr e Stöck en on brenge dat dann op de Brääder, die de Welt bedüüde. En Mondaht. So och des Johr widder: "Un alles op Krankesching". E Lostspill von Ray Cooney, nem Engländer.

Berjers Inge hät die Kommödije meesterhaff ent Rheinesche transponeeht. Dann wohd dat jode Stöck onger Liedong von Freudeberchs Heldejard met dem jesamte Schnute-Kreppke enstodeeht. Mondlange Probe, die nit emmer enfach wore. Äwwer dann wor et doch jeschafft: De Vörstellonge konnte bejenne. Stöcker 14. Alle bes op e paah Restkahde usverkooft. Zo Rääsch. Wat de Zoschauer do jebode wöhd, es et Schnute-Meesterstöck. Et stellt de letzde Düsseldorwer Schnibbelthiater-Opföhrong fies em Schadde.

Et stemmden enfach alles. Een Pointe jacht de angere. Hervörrarend röwerjebraht dörch jlänzend opjestellte Darsteller. Op alle Poste. E usjezeechent Böhnebeld. Ne Höheponkt och de Sufflös, die dä Part vom usjefallene Tellefon-Jebemmel jeestesjäjewähdich tirekt selfs öwernomme hät. De jerechte Lohn: Vill Szeneappelaus on langanhaldende Schlossbeifall


Nix för onjot. Bes nähste Woch.
Üere
Charle-Manes